πίσω από τις λέξεις

Σήμερα είναι μία από αυτές τις ημέρες. Μην κάνεις τον ανήξερο, ξέρεις πολύ καλά σε ποιες ημέρες αναφέρομαι: σ’αυτές που θες να γράψεις, μα δεν ξέρεις τι, πώς, γιατί. Από πού ν’αρχίσω; Από πού να τελειώσω; Δεν πρόκειται ποτέ να γράψω κάτι άξιο δημοσίευσης σήμερα. Πονάει και το κεφάλι από το hangover. Και όλες οιΣυνεχίστε

3 υποθετικοί διάλογοι

Οι υποθετικοί διάλογοι που ακολουθούν, βασίζονται σε μία υποκειμενική, πιθανότατα αβάσιμη, πιθανότατα αφοριστική και χωρίς πρόθεση γενίκευσης παρατήρηση που ενδεχομένως να ξεχειλίζει από «κόμπλεξ», «κακία», «ανασφάλεια» (αφήνω τον αναγνώστη να διαλέξει όποιον από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς τον ευχαριστεί περισσότερο). Η κεντρική ιδέα τους, θα μπορούσε να συνοψιστεί στο «πολλές φορές, οι άνθρωποι γκρινιάζουν για την ιδιοτέλειαΣυνεχίστε

«ΤΕΛΙΚΑ, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΤΣΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ»

Το κοριτσάκι που πουλούσε χαρτομάντηλα δεν είχε γονείς. Αυτό της είχε πει ο μπαμπάς, αυτό είχε πιστέψει η Άννα. Πολύ αδύνατο το κοριτσάκι που πουλούσε χαρτομάντηλα. Τα μάτια του μεγάλα, τα χέρια του σκασμένα από το κρύο. Το κοριτσάκι πεινάει, σκεφτόταν η Άννα. Μα δεν ήταν μόνο το κοριτσάκι – ήταν και ο παππούλης που ταΣυνεχίστε

Το παπάκι

«Και δε μου καίγεται καρφί αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς» Ο μπαμπάς της είχε ωραία φωνή. Βροντερή και μελωδική. Κάθε φορά που μαζευόταν όλη η οικογένεια αντάμα, τραγουδούσε. Έπεφταν χειροκροτήματα και το κρασί έρεε άφθονο. Και, κάποια στιγμή, αυτός έφτανε στο κέφι και έπιανε έναν σκοπό αλλιώτικο: «Με το τουφέκι μου στον ώμο…»Συνεχίστε