Μικρή ιστορία εκπαιδευτικού ρατσισμού

Τα παιδιά κάθονται στα θρανία και περιμένουν. Είναι πρώτη δημοτικού, έξι ετών. Το διάλειμμα έχει τελειώσει και περιμένουν τη δασκάλα να μπει στην αίθουσα. Αυτή την ώρα θα κάνουν Γλώσσα. Η δασκάλα καταφθάνει φανερά συγχυσμένη. Σφίγγει τις γροθιές της και είναι αναψοκοκκινισμένη. Παίρνει βαθιές αναπνοές. Μοιάζει πολύ θυμωμένη. Στο τέλος ανακοινώνει στα είκοσι προσωπάκια πουΣυνεχίστε

En finir avec Eddy Bellegueule (Édouard Louis)

De mon enfance je n’ai aucun souvenir heureux. Η εποχή μας είναι, αναμφισβήτητα, μία εποχή λόγου και δη λόγου συχνά γρήγορου, εφήμερου, απρόσεχτου, χαρακτηριστικού των social media. Ανάμεσα σε ιστορίες μικροαστικής καθημερινότητας, με αφηγητ@ που επιθυμούν να φέρουν την πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή ακριβώς μέσω του γραπτού λόγου, ο Édouard Louis κάνει το ακριβώς αντίθετο: μεΣυνεχίστε

πίσω από τις λέξεις

Σήμερα είναι μία από αυτές τις ημέρες. Μην κάνεις τον ανήξερο, ξέρεις πολύ καλά σε ποιες ημέρες αναφέρομαι: σ’αυτές που θες να γράψεις, μα δεν ξέρεις τι, πώς, γιατί. Από πού ν’αρχίσω; Από πού να τελειώσω; Δεν πρόκειται ποτέ να γράψω κάτι άξιο δημοσίευσης σήμερα. Πονάει και το κεφάλι από το hangover. Και όλες οιΣυνεχίστε

3 υποθετικοί διάλογοι

Οι υποθετικοί διάλογοι που ακολουθούν, βασίζονται σε μία υποκειμενική, πιθανότατα αβάσιμη, πιθανότατα αφοριστική και χωρίς πρόθεση γενίκευσης παρατήρηση που ενδεχομένως να ξεχειλίζει από «κόμπλεξ», «κακία», «ανασφάλεια» (αφήνω τον αναγνώστη να διαλέξει όποιον από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς τον ευχαριστεί περισσότερο). Η κεντρική ιδέα τους, θα μπορούσε να συνοψιστεί στο «πολλές φορές, οι άνθρωποι γκρινιάζουν για την ιδιοτέλειαΣυνεχίστε